|
درباره ما
 نام من سرباز کوی عترت است ، دوره آموزشی ام هیئت است . پــادگــانم چــادری شــد وصــله دار ، سر درش عکس علی با ذوالفقار . ارتش حیــدر محــل خدمتم ، بهر جانبازی پی هر فرصتم . نقش سردوشی من یا فاطمه است ، قمقمه ام پر ز آب علقمه است . رنــگ پیراهــن نه رنــگ خاکــی است ، زینب آن را دوخته پس مشکی است . اسـم رمز حمله ام یاس علــی ، افسر مافوقم عباس علی (ع) شماره همراه:09363818206 پیوندهای روزانه
دیگر امکانات
|
مد شدن آرایش موی سر به رسم عزاداری‌ها
دسته عزارداری به شکل معمول، یعنی دو ردیف زنجیر زن و سینه زن که به موازات هم بایستند، نبود. بلکه به شکل دایره ای ایستاده بودند و به رسم عموزنجیرباف دستهایشان را به هم داده بودند و می چرخیدند و گاه موقع تکرار برخی ابیات می ایستادند.
برنا: چشم و هم چشمی وقتی مثل یک بیماری توی جان جامعه ریشه دواند دیگر نمی توان برایش زمان و مکان و موقعیت تعیین کرد و گفت علائم این بیماری تنها در فلان و فلان مراسم عود می کند و در بهمان مراسم خبری از آن نیست و خیالتان راحت باشد. مثلا وقتی کسی برای مراسم مهمانی مجللش که بهر دید و بازدیدهای معمول است چند رنگ خورشت پخت و سفره را به رسم کاملا ایرانی انداخت دیگر نباید توقع داشته باشی که سفره افطارش را ساده بیاندازد و فقط به فکر ثواب اخروی اش باشد. یا او که خودش را برای مراسم جشن به شکل به روز ترین مدل درآورد دیگر به پیراهن مشکی و تیپ ساده ای برای عزای حسینی قانع نیست و هرسال به فکر طرح و ایده جدیدی برای ظاهر خودش و هیئتش است.گفتنی است که رسوخ تجملات در هیئت ها و مراسم عزاداری هم گاه چندان منافاتی با عشق به حسین(ع) ندارد و نمی توان گفت چون تو رفتی و عَلم n میلیون تومانی بلند کردی یا طبل هیئتت یک متری بود حکما عشق به عاشورا نداری اما همین ظاهر باعث می شود که اصطلاحاتی چون رفتن به "حسین پارتی" در برخی وبلاگ‌ها و کم کم دهانها بچرخد. و وای به روزی که حریم ها بشکند و برخی کارها عادت شود و برخی عادت ها عرف و برخی عرف ها اخلاق و بعد هم لابد قانونی که هیچ قانون مدنی و صریحی را یارای مقابله با آن نباشد. مگر نیست همین مراسم خرافه قمه زنی و خرافه دیگری به نام عَلم که هر روز تجملی‌تر می شود و سالها زمان می برد تا مردم از ذهن خود بیرون کنند که بلند کردن علم و زدن قمه ثواب که ندارد هیچ، کباب شدن هم دارد. پوشیدن برخی تی‌شرت‌ها و بلوزهای مشکی با نوشته‌هایی لاتین بی معنا و مفهوم و گاه متضاد با فرهنگ اسلامی، نواختن برخی آلات موسیقی و خواندن برخی نوحه‌های لس آنجلسی و حضور به دور از شان برخی جوانان و همراهان هیئت ها اولین ایراداتی بود که درباره دسته های عزاداری مطرح شد. ایراداتی که آنقدر تکرار شده اند که راهی تا نخ نما شدنشان و همان عادت شدن و تکرار قصه ای که عرض شد، نمانده است.اما آنچه وادارت می کند که بنویسی حیرتی عمیق است که هرسال با وجود دیدن موارد مشابه باز هم تمام وجودت را فرا می گیرد. مثلا همین آراستن مو به رسم عزا که نمی دانم امسال مد جدید عزاداری بود یا توفیق دیدارش در عاشورایی که پشت سر گذاشتیم، نصیب من شد! آنهم در دسته‌ای که خودش یک پا نوآوری بود بین رسوم سنتی دسته ها. حالا اصلا نمی‌خواهیم باز تکرار کنیم که سینه زنی و گریه برای امام حسین(ع) و خانواده ای که مظلومانه جنگیدند و شهید شدند چه شد که تبدیل به زنجیر زنی و بلندکردن علم در خیابان شد. چرا که شور دسته های عزاداری و رفتن به هیئت به عشق امام حسین(ع) امری پسندیده و عرف شده است. اما اینکه در همین رسوم هم تغییراتی ایجاد شود که هرچه فکر می کنی، نمی توانی علتی را برایش بیابی جای تفکر و هشدار دارد. نمونه یکی از تغییرات شگرف، دسته عزاداری بود که در عین سادگی کلی تجملات داشت. منتها این بار تمام حجم تجملات با حذف علم و چلچراغ افتاده بود روی مو و ظاهر پسران نوجوان و جوان. دسته عزارداری به شکل معمول، یعنی دو ردیف زنجیر زن و سینه زن که به موازات هم بایستند، نبود. بلکه به شکل دایره ای ایستاده بودند و به رسم عموزنجیرباف دستهایشان را به هم داده بودند و می چرخیدند و گاه موقع تکرار برخی ابیات می ایستادند، بدون سینه زدن، بدون زنجیر زدن. همه شان سربند مشکی با نوشته فسفری یا زهرا بسته بودند که البته قشنگ و یک دست بود اما انگار استفاده شده بود تا جلوه ای به آرایش موی سرشان بدهد. اکثرشان موها را به روش های رایج امروزی درست کرده بودند اما با یک تفاوت؛ به جای ژل و حالت دهده و غیره از گِل استفاده شده بود. گلی که رسم است و عقیده است که در عزاداری ها با دو انگشت دست، بر سر و روی دو شانه مالیده می شود( حالا بگذریم از آن گروهی که در گِل آب غلط می خورند). گِل‌هایی که مرتب و منظم و با جلوه ای خاص توسط شانه به موها آغشته شده و ثابت نگهشان داشته بود. البته آن نظم و ترتیب در موهایی که یکجا نشسته بودند و حالتشان به هم نمی خورد نشان از این داشت که این گل حاصل یک مشت خاک معمولی کنار باغچه یا زمین خالی نیست. حکما مخصوص ساخته شده بود برای این کار. غرض غُر زدن یا پند و نصیحت به رسم پدربزرگی و برخورد و بگیر و ببند نیست. حرف پیدا کردن راهی برای هدایت درست شور حسینی است که می تواند حکومتی را جابجا کند، ولو اینکه شاهنشاهی باشد و 2500 ساله. شوری که می تواند در جهت اهداف قیام عاشورا هدایت شود و امر به معروف و نهی از منکر و مبارزه با ظلمی که امام حسین(ع) ازشان یاد کرده است. مگر نه اینکه ما پیرو امتی ساده زیستی هستیم که قوت روزانه شان از نان جو تجاوز نمی کرد. پس حکایت تجملاتی شدن برای زنده نگه داشتن قیام عاشورا چیست؟ و حکایت چشم هم چشمی مسجد محله بالا با مسجد محله پایین و دو دسته و هیئت عزاداری چیست که کار رقابتشان به جایی رسیده است که حتی وقتی به هم در خیابان می رسند، نه تنها حاضر نیستند به احترام دیگری سکوت کنند بلکه صدای نوحه خوان بلندتر از قبل هم می شود. داستان کرایه کردن اسب و شتر و قاطر برای حرکت کردن جلوی دسته های عزاداری و آزار دادن حیوان بیچاره چیست؟ این چه قصه ای است که هیئتی 2 میلیون تومان می دهد تا برای دهه محرم یک شتر را کرایه کند و گهواره علی اصغر(ع) را رویش بگذارد، بعد شتر را بدون مراقبت در خرابه ای رها کنند و شتر برود آب بخورد و میلگردی به پایش فرو برود و آنقدر ازش خون برود که مجبور شوند حلالش کنند، بعد هم در کمال ناراحتی و تاسف کاشف به عمل آید حیوان زبان بسته آبستن بوده است. بچه بی نوای شتر را هم بکنند توی گونی و بیاندازند سطل آشغال. بعد آقای سرهیئت شب برود حسینیه و ضمن احساساتی کردن جماعت عزادار عرض نماید که امسال ضرر بزرگی به هیئت خورده و باید 8 میلیون پول شتر را پس بدهند و برای جبران خسارت کمک کنید. امام حسین(ع) کی راضی است به اینهمه تجملی که موجب غفلت در گریه بر خاندان اسیرش می شود؟ نویسنده مهدی رهبرزارع در چهارشنبه 87/10/25 | نظر
طراحی و کدنویسی قالب : علیرضاحقیقت - ثامن تم Web Template By : Samentheme.ir |
آرشیو مطالب
پیوندهای وبگاه
طراح قالب
 |
